؟

به کوه گفتم عشق چیست؟ لرزید.

به ابر گفتم عشق چیست؟ بارید.

به باد گفتم عشق چیست؟ وزید.

به پروانه گفتم عشق چیست؟ نالید.

به گل گفتم عشق چیست؟ پرپر شد.

و به انسان گفتم عشق چیست؟

اشک از دیدگانش جاری شد و گفت؟ دیوانگیست!!!

گفتی بی خیالم باش

کدام خیال و کدام آرزو

من بی خیالم، بی خیال بی خیال

دیشب با اولین گریه ابر هم صدا شدم

امروز با خنده خورشید روحم گریست

ناله کردم و حسرت زندگی کردن را کشیدم

اما نه من هنوزم همانم، همان حس همیشگی

همان وجدان و همان احساس

خیال و آرزو رو چند سال پیش به یه دست فروش فروختم

به قیمت گذافی

حق با توئه من اونقدر پستم که هنوزم نگرانم و می ترسم

ترس من از تنهایی نیست

ترس من از سردرگمیست

خسته ام دلم یک خواب راحت می خواهد

بعد من با کی و کجا....

منو ببخش

برای شادی روحم الفاتحه

بعد دو سال حق بده که نگرانت باشم نه به عنوان عاشق بلکه به عنوان یه رهگذر.

آن که آموخت به ما درس محبت می‌خواست :
جان چراغان کنی از عشق کسی
به امیدش ببری رنج بسی...
تب و تابی بودت هر نفسی...
به وصالی برسی یا نرسی.

که دوستت دارم، دوستت دارم بسیار بسیار …

شاید هم دوست داره؟ولی به روت نمی یاره...

  دوباره شعر می گویم و می دانم نمی دانی
    و شاید هم زبانم لال شعرم را نمی خوانی
    دوباره شعر می گویم پس از یک بغض درد آلو د
    پس از یک عصر یخبندان خودت که خوب می دانی
    هوا بارانی و مرموز و لب هایم ترک خورده
    دو چشمم خسته و خشکند چرا هرگز نمی باری؟
    صدای پای یک عابر و کوچه خلوت است اما
    تو را هرگز نمی بینم و شاید هم نمی آیی...
    صدایم کن...... از اینجا سخت بیزارم
    چر ا سوهان عشقت را به روح من نمی سایی ؟
    خدایم ر ا قسم دادم به چشم ابری ام شاید
    به خوابت آیم آن لحظه که تو آشفته می خوابی
    در این تنهایی ام بی تو برایت اشک می ریزم
    و تو چشم مرا هرگز به یاد خود نمی آری..
    غزل می گویم اما حیف که می ماند در این دفتر
    غم رسوایی از عشقی که می دانم نمی دانی
    غزل هایی که رازم را همیشه فاش می سازند
    غزل هایی که می گویم و تو هر گز نمی خوانی

آموخته ام که خدا عشق است وعشق تنها خداست
آموخته ام که وقتی نا امید می شوم خدا با تمام عظمتش عاشقانه انتظار می کشد که دوباره به رحمت او امیدوار شوم
آموخته ام اگر تا کنون به آنچه خواستم نرسیدم خدا برایم بهترش را در نظر گرفته
آموخته ام که زندگی دشوار است ولی من از او سختترم

سادگی مرا ببخش که خویش را تو خوانده ام

برای برگشتن تو به انتظار مانده ام

به من نخند و گریه کن چرا که جز نیاز تو

هرچه نیاز بود و هست را از در خانه رانده ام

اگر به کوتاهی خواب خواب مرا سایه شدی

به جرم آن داغ عطش بر لب خود نشانده ام

گلوی فریاد مرا سکوت دعوت تو بود

ولی من این سکوت را به قصه ها رسانده ام

گناه از تو بود و من نیازمند بخششت

چرا که من در از ابتدا تو را ز خود نرانده ام.ر